Մետրոյում պայթյուններից մինչև սոխակի դայլայլը Հայկական ահաբեկչությունը ընդդեմ Ռուսաստանի

Ռուսաստանում հայկական սփյուռքն ու լոբբին փնտրում են ամեն հնարավորություն, որպեսզի այս երկրում ապրող ադրբեջանցիների և մուսուլմանների և ընդհանրապես Ադրբեջանի և ադրբեջանական ժողովրդի նկատմամբ ատելություն սերմանեն։ Այս քաղաքականության մեջ նրանք չեն խորշել օգտվել մի իրադարձությունից, որը խլեց 143 մարդու կյանք և դարձավ ողջ ռուս ժողովրդի վշտի պատճառ։ Խոսքը՝ վերջերս Մոսկվայի մարզում «Կրոկուս սիթի հոլի» համերգասրահում տեղի ունեցած հրեշավոր ահաբեկչության մասին է։

Մենք արդեն գրել ենք այն մասին, որ տխրահռչակ քարոզիչ Վլադիմիր Սոլովյովը YouTube-ի իր «Soloviev-live» ալիքում իրեն թույլ է տվել եթերում զզվելի ակնարկներ, որոնք կարող են անփորձ հեռուստադիտողին ներշնչել՝ Կրասնոգորսկում տեղի ունեցած ահաբեկչությանը ադրբեջանցիների մասնակցության գաղափարը։ Նախ կցանկանայի նշել, որ նման բան չէր կարելի թույլ տալ նույնիսկ այն էթնիկ խմբի առնչությամբ, որի ներկայացուցիչներն իրականում մասնակցել են ահաբեկչությանը։ Քաղաքակիրթ աշխարհում արդեն ընդունված է դարձել, որ ահաբեկիչները ազգություն չունեն։ Ռուսաստանի ղեկավարությունը նույնպես հայտարարել է, որ ահաբեկիչը չունի կրոն կամ ազգություն։ Իսկ լրագրողներն էլ առավել ևս պարտավոր են ձգտել ուշադրություն չկենտրոնացնել ահաբեկիչների ազգային պատկանելության վրա՝ հիանալի հասկանալով, թե ինչպիսի ազդեցություն են ունենում նրանց գործողությունները։

Իսկ Սոլովյովը աշխատեցնում է բոլորովին այլ, կործանարար ծրագիր։ Հիշենք, որ նա սկսել է նրանից, որ ահաբեկչության վայրը պատկանում է էթնիկ ադրբեջանցիներին, նկատի ունենալով ադրբեջանական ծագումով հայտնի ռուսաստանցի գործարար Արազ Աղալարովին, ով հանդիսանում է «Կրոկուս սիթի հոլի»-ի սեփականատերը։ Իսկ ընդհանրապես, ցանկացած ողջամիտ մարդու գլխում այս կապակցությամբ, ավելի շուտ, հակառակ միտք կծագի, որ հենց ադրբեջանցիներ են՝ ահաբեկչության անուղղակի զոհերից մեկը։ Լավ, ո՞վ է ողջամտորեն զոհաբերելու իր բազմամիլիոնանոց օբյեկտը։ Առավել ևս, որ ադեկվատ գործարարը իր ամբողջ բիզնեսն ու իր ճակատագիրը մահացու վտանգի կենթարկի՝ չէ որ միանգամայն ակնհայտ է, որ նրա մասնակցության դեպքում, պետք է վերջնականապես հրաժարվել և մեկից և մյուսից։

Սակայն լրատվական ներարկումները այլ կերպ են աշխատում: Հանդիսատեսի լայն զանգվածները ժամանակ չունեն վերլուծության համար՝ նրանք տեղեկատվությունը մշակում են հուզականորեն, առավել ևս երբ համատեքստը կանխատեսում է զայրույթի վիճակ: Կարծես թե բիզնես օբյեկտի պատկանելության մասին տեղեկատվությունը հանդիսանում է փաստի հասարակ արձանագրում, սակայն այն ստի և ակնարկի վարպետի կողմից արտասանվել է այնպիսի ինտոնացիայով, այնպիսի բազմանշանակալից կկոծումով, որ նեղմիտ բնիկը անմիջապես սկսում է պատկերացնել իսլամիստական դավադրություն Ռուսաստանի դեմ, որի կենտրոնական օղակ են հանդես գալիս ադրբեջանցիները։

Սոլովևը նաև ենթադրություն է հնչեցրել, որ հարձակվողներից մեկն ադրբեջանական ազգանունով է։ Ճակատագրի տխուր հեգնանքով, այս գործում ադրբեջանական ազգանունը իրոք կա՝ բայց ոչ թե ահաբեկիչների, այլ նրանց զոհերի ցուցակում. Վուգար Հուսեյնովը իր կնոջ՝ Լիլիթ Իսրայելյանի հետ՝ «Կրոկուս սիթի հոլի» վրա արյունալի հարձակման զոհ է դարձել։

Եվս մեկ անգամ ընդգծենք, որ բնակչի համար ավելի հեշտ է հավատալ հիստերիկ քարոզչին, քան համադրել տարբեր փաստեր։ Ուշագրավ է, թե ինչպես է Սոլովյովը արձագանքել՝ իր ստոր ակնարկներին Ադրբեջանի մամուլի խորհրդի արձագանքին։ Նա նայել է զարմացած աչքերով և փորձել է մեզ ներկայացնել որպես մարդկանց իրադարձությունների տեղեկատվական լուսաբանման հարցերում անգրագետների։

Սոլովյովի պահվածքն առավել ևս ստոր է, որ նա աշխատում է ռուսական լսարանի հետ, իսկ Ռուսաստանում, ի տարբերություն ԱՄՆ-ի ու եվրոպական երկրների, գործնականորեն երբեք իսլամաֆոբիա չի եղել։ Ռուսաստանցի մահմեդականները, և նրանք, ուշադրություն, ոչ միայն սփյուռքների ներկայացուցիչներ են, այլ նաև Ռուսաստանի բնիկ ժողովուրդներ, ինչպիսիք են թաթարները, բաշկիրները, չուվաշները, չեչենները, Կովկասի այլ ժողովուրդներ, կազմում են մի քանի տասնյակ միլիոն մարդ: Այսինքն, ըստ գործի էության, հայկական կտուցով սնված Սոլովյովը մեթոդաբար հարվածում է՝ Ռուսաստանում միջկրոնական և ազգամիջյան խաղաղության հիմքերին, նպաստում է ազգային թշնամանքի առաջացմանը, որի գագաթնակետը կարող է դառնալ քաղաքացիական պատերազմը։

Ռուսաստանցի բնիկ մարդն ամբողջությամբ տեղյակ չէ, որ հատկապես հայերն են դավաճանել Ռուսաստանին և հիմա էլ շարունակում են դավաճանել։ Իսկ ուրիշ ինչպե՞ս բացատրել Երևանի սրընթաց քայլերը՝ ԵՄ-ին և ՆԱՏՕ-ին ինտեգրվելու ուղղությամբ, եվրասիական կազմակերպությունների հետ կապված նախաձեռնությունների սաբոտաժը։ Եվ հիմա այդ թվում նաև Հայաստանի քաղաքականությունը թաքցնելու համար, հայամետ ռուս քարոզիչները փորձում են ուշադրությունը շեղել մահմեդականների վրա։ Եվ միևնույն ժամանակ, վարչապետ Փաշինյանը իր մեջ չի գտնում այն արժանապատվությունն ու պարկեշտությունը, որպեսզի վերցնի հեռախոսը և զանգահարի նախագահ Պուտինին՝ ցավակցական խոսքեր հայտնելու համար։

Այո, ահաբեկիչները ազգություն չունեն։ Սակայն Սոլովյովի հայ համադրողներին կցանկանայի հիշեցնել այն մասին, որ եթե այս խաղում խաղալ որևէ ժողովրդի դեմ, ապա ամենից հեշտ է դա անել հայերի դեմ։ 1977 թվականին Մոսկվայի մետրոյում արյունալի ահաբեկչություններն իրականացվել են հայերի ձեռքով և հանուն հայկական գաղափարի։ Հենց այս ահաբեկչությունները դարձան «միացում» շարժման առաջին նախանշանները, որն, ի դեպ, աջակցվեց հայ ժողովրդի ճնշող մեծամասնության կողմից և խփեց ԽՍՀՄ դագաղի հիմնական մեխերից մեկը։

Յոթանասունականների վերջում ահաբեկչությունների համար նրանք չպատժվեցին՝ այդչափ արտոնյալ էր Խորհրդային Միությունում հայերի դիրքը։ Արյունալի ահաբեկչություններից տասը տարի էլ չանցավ, երբ գլխավոր քարտուղար Գորբաչովն աջակցեց ադրբեջանական հողի վրա հայերի հանցագործություններին։ Եվ չնայած դրան, այժմ ռուսաստանցի հայերը գործում են ավելի կատարելագործված՝ ռուսական մեդիա դաշտում նմանակելով որպես ռուսական հողի հայրենասերների և սև փիառ-արշավ վարելով ադրբեջանցիների և մահմեդականների դեմ։ Այս բոլոր սիմոնյանները, գաբրելյանովները, քեոսայանները՝ միս ու արյուն են ցեղակրոնիզմի արյունոտ նախագծի, գաղափարախոսության, որի հեղինակը նացիստների կամակատար էր։ Ռուս ժողովրդի հաշվին պարազիտություն անող հայ գաղափարախոսները շարունակում են ռուս հայրենասերների քողի տակ կյանքի կոչել հայկական շահերը։ Այժմ նրանց հավանական նպատակն է՝ կազմալուծել Ռուսաստանը, որպեսզի տաքանան քաղաքացիական պատերազմի պղտոր ծովում, այդ թվում նաև «Հայաստան 2.0» նախագծի համար տարածքային ձեռքբերումներով՝ Ռուսաստանի հարավային հողերում։

Բոլոր խելացի և իսկապես հայրենասեր ռուսների գործը պետք է դառնա այդ սպառնալիքին դիմակայելը։